Bir vaxtlar səni düşünmədən bir günüm keçməzdi.
Sanki nəfəsim sənlə alınır, ürəyim sənin üçün döyünürdü.
Bilmirdim ki, bu qədər çox düşündüyüm, sevdiyim, qoruduğum biri məni yavaş-yavaş məndən uzaqlaşdırırmış.
Sənin üçün dəyişdim.
Sənə yaraşmaq, sənin bəyəndiyin kimi biri olmaq üçün.
Hər gülüşümə, hər geyimimə, hətta sükutumda belə sən var idin.
Amma özümü itirdim.
Sən məni başqa biri etdin.
İçində sevgi olan bir maska taxdım – səni sevmək üçün özümü sevməyi unutdum.
İndi isə bu sətirləri yazan mən – tam fərqliyəm.
Qırıq, amma bütöv.
Tək, amma tamamlanmış.
Səssiz, amma azad.
Çünki bu gün ilk dəfə dedim: “Mənə bu gün sən lazım deyilsən.”
Bu cümlə sadə görünsə də, içində bir inqilab var.
Bu cümlə ilə illərlə yığılmış göz yaşlarını, sükutları, “bəlkə düzələr” ümidlərini torpağa basdırdım.
Bu cümlə ilə maskamı çıxarıb aynaya baxdım.
Orda qorxaq, sevgi üçün özünü yox edən biri yox idi.
Orda mən var idim – mənim özüm.
Bəli, tənhayam. Bəli, hələ də bəzən gecələr səssizliyə bükülürəm.
Amma daha sənin səsinlə susmuram.
Daha özümü sənin sevdiyin kimi etməyə çalışmıram.
Çünki mən elə bu halımla gözələm. Yetərliyəm. Doğruyam. Səndən fərqli olaraq özüməm.
Özüm üçün yaşayıram.
Bu yazı bir “sənin yoxluğunu” yaslamır.
Əksinə, bu yazı mənim varlığıma təntənəli bir qarşılamadır.
Sən olmadan da gülümsəyə bildiyim bir gündür bu.
Ona görə, bir daha təkrar edirəm – səssizcə yox, qürurla:
“Mənə bu gün sən lazım deyilsən.”
