Bəzən bir münasibət yaşanır… Amma onun nə adı var, nə də aydın bir gələcəyi. Sadəcə yaşanır. Gecənin birində bir baxışla başlayır, bir toxunuşla dərinləşir, amma sabahına nə olacağı bilinmir.
Bu cür bağlar qəribədir: orada həm istilik var, həm də soyuqluq. Həm yaxınlıq hiss edirsən, həm də uzaqlıq. Onun səsinin tonu səni sakitləşdirir, amma sözləri içində suallar oyadır. “Mən nəyi yaşayıram? Bu sevgi, yoxsa sadəcə ehtiyac?”
İnsan belə münasibətlərdə tez-tez öz içində sorğuya çəkilir. Onun yanında özünü güvəndə hiss edirsən, amma ayrıldıqdan sonra bir növ boşluqda qalırsan. Hər şey var, amma konkretlik yoxdur. Sanki ikiniz də bir oyundasınız, amma qaydaları danışılmayıb. Biri qaçır, biri qovalayır. Və bu balans tərs çevrildikdə, hər şey alt-üst ola bilər.
Qeyri-müəyyən bağlar romantik görünə bilər, amma ruhu yavaş-yavaş yoran bir tərəfi də var. Çünki sən içini açırsan, amma qarşılığında nəyin gələcəyini bilmirsən. Sahiblənmək istəmirsən, amma sahibsiz də olmaq istəmirsən.
Bəlkə də hər şey bu qədər gözəl olduğu üçün susursan. Danışsan pozular deyə… Amma içində hər gün bir sual böyüyür: “Bu nədir? Bu hara gedir?”
Və günün sonunda, adını bilmədiyin bir münasibətin içində, səssizcə gözləyirsən… Bəlkə bir gün o da eyni sualları özünə verər və cavabı sənin gözlərində axtarar.
