Hiss… adını eşidəndə çoxumuzun ağlına təkcə musiqi gəlmir, bir enerji, bir duyğu gəlir. O, nə sırf repçidir, nə də pop ifaçı. O, hisslərlə danışan, duyğularını sətirlərə köçürən bir sənətçidir. Onun mahnılarında həm sərtlik, həm yumşaqlıq, həm sevgi, həm qəzəb var. Hiss musiqisində insanın iç dünyasını, susduğunu, demədiyini sanki səsə çevirir.
Amma onu fərqli edən təkcə bu deyil. Hissin mahnılarında elə bir “diss” havası var ki, heç kim dəqiq bilmir kimə, nəyə deyilib, amma hamı hiss edir ki, kiməsə deyilib.
Bəzən onun sətrlərinə qulaq asanda elə gəlir ki, kiməsə cavab verir, amma ad çəkmədən, sakit, incə, amma kəskin şəkildə. Ona görə də dinləyicilər arasında bir fikir formalaşıb: “O, danışmır, amma deyir.”
Elə “Sevdim”, “Dilək”, “Sayıram”, “Kəpənəklər” kimi mahnılarında da bu duyğunu tutmaq olur. Hər sətrində bir az qırılmışlıq, bir az güc, bir az da “mən artıq fərqindəyəm” var.
Sosial mediada tez-tez görürsən — kimsə onun sətirini paylaşır, altına yazır: “Bu kimə deyilib?” Amma cavab yoxdur. Hiss heç nə demir. Və bu sükut, bəzən hər açıqlamadan daha çox danışır.
O, heç vaxt kiminsə adını çəkmir, amma vəziyyəti, davranışı, münasibəti tənqid edir və sanki deyir: “Mən hər şeyi görürəm, sadəcə demirəm.” Bu, onun tərzidir — sakit, amma sözünün arxasında.
Hiss Azərbaycan musiqisində “diss” anlayışına başqa cür nəfəs gətirib. Burda qarşıdurma, açıq savaş yoxdur. O, bunu duyğu ilə, ağıl ilə edir. Sanki deyir: “Savaşmağa ehtiyac yoxdur, mən artıq öz yerimdəyəm.”
Və bax, “Best” layihəsi də bunun bariz nümunəsidir. O mahnı sadəcə ritm deyil — bir mesajdır. Özünə inamın, dəyərini bilməyin səsi: “Bəli, səhnə mənimdir. Mən kim olduğumu bilirəm.”
Hiss üçün “diss” nə kinayədir, nə mübahisə. O, sadəcə özünü ifadə formasıdır. Bəzən qəzəblə, bəzən kədər, bəzən də sakit bir inamla. Amma hər dəfə – içdən gələn bir “mən”lə.
Çünki o, musiqidə susmur. Sadəcə, daha ağıllı danışır.