Müasir münasibətlər xəritəsində bəzi əlaqələr var ki, onları nə sevgi adlandırmaq olur, nə də sadəcə cinsi yaxınlıq. Onlar ikisinin arasında, qaranlıq bir zonada mövcuddur — həyəcanverici, bir qədər təhlükəli və dərin mənalarla dolu. Bu münasibətlərin əsas cizgisi bir-birinə qarşı duyulan ehtiraslı cazibə və bu cazibənin yaratdığı qarşılıqlı, bəzən də susqun bir oyundur.
Bu münasibətlərdə tərəflər arasında sözlərlə deyil, bədən dili ilə anlaşma baş verir. Hisslər çox zaman dilləndirilmir, çünki dilləndirilsə, bəlkə də sehr pozular. Burada ən maraqlı cəhət tərəflərin bir növ “emosional müqavilə” ilə razılaşmasıdır — heç nə vəd edilmir, amma hər şey yaşanır.
Psixoloqlar bu cür münasibətləri bəzən “konsensual qarşılıqlı təslimiyyət” adlandırırlar. Yəni burada nə zorakılıq, nə də məcburiyyət var. Sadəcə hər iki tərəf oyunun qaydalarını qəbul edir və rollar dəyişə bilsə də, sərhədlər aydındır. Biri dominant ola bilər, digəri isə təslim — amma bu qarşılıqlı razılıq çərçivəsində baş verir.
Bəzi insanlar üçün bu münasibətlər özünü kəşf etməyin bir yoludur. Cəmiyyətin və sevgi stereotiplərinin qoyduğu çərçivələri aşaraq, öz bədənini və istəklərini daha yaxından tanımaq fürsətidir. Amma eyni zamanda bu münasibətlər psixoloji risklər də daşıyır: emosional bağlar olmadan yaşanan yaxınlıq, bəzi hallarda dərin boşluq hissi və qarışıqlığa səbəb ola bilər.
Əgər belə bir münasibətin içindəsinizsə və onu anlamlandırmağa çalışırsınızsa, bilin ki, bu bir ziddiyyətin içində yaşanan təcrübədir. Nə tam sevgidir, nə də boş bir əlaqə. Bəzən sadəcə iki insanın bir-birinə olan ehtiraslı cazibəsinin yaratdığı bir səhnədir bu — və səhnə arxasında isə susqunluq, intizam və içində danışmayan bir arzu yatır.
Çünki bəzi münasibətlər yaşanmaq üçündür, izah edilmək üçün deyil. Və hər oyun bir nəticə istəmir — bəzən sadəcə hiss etməyi öyrədir.
