Nəhayət ki, Teylor Svift 12-ci studiya albomunu təqdim etdi. Həmişə olduğu kimi, onun sözlərindəki duyğu və yaşanmışlıqları sənətə çevirmək bacarığı məni heyran edir. Bu dəfə “The Life of a Showgirl” adlı albomu ilə qarşımıza çıxdı və etiraf edim ki, ilk dinlədiyim anda həm həyəcanlandım, həm də bir az təəccübləndim.
Aylar əvvəl Maks Martin ilə yenidən əməkdaşlıq xəbəri yayılmışdı. İçimdə böyük ümidlər vardı, çünki bilirdim ki, onların tandemi hər dəfə pop musiqiyə yeni nəfəs gətirir. Amma albomu dinləyəndə düşündüm – bəlkə də hər şey elə gözlədiyim kimi olmadı.
Məni dərhal cəlb edən parça “The Fate of Ophelia” oldu. Oradakı instrumental, xor və lirik qat albomun ən parlaq anlarından biridir. Hiss edirəm ki, burada həm teatr havası, həm də Teylorun poetik duyğusu tam ortaya çıxır. Dinləyənlər də bu parça ilə albomun güclü tərəfini görə bilər.
“Father Figure” isə mənim üçün başqa bir ovqat yaratdı. Teylor burada sanki musiqi sənayesinə güzgü tutur, istehza və meydan oxuma ilə dolu mesajlar verir. Bu parça mənə “Reputation” dövrünün kəskinliyini xatırlatdı. Amma etiraf edim, hər kəs onu eyni cür qəbul etmir – kimisi güclü, kimisi isə səthi hesab edir.
Albomun bütün mahnıları eyni gücdə deyil. “Actually Romantic” ironiyası ilə fərqlənir, amma bəzi parçalar köhnə Teylor formullarını təkrar edir. Hətta bəzən internet jarqonu və trend sözlərin istifadəsi bir az süni görünür. Bu, albomun zəif tərəflərindən biridir, amma yenə də maraqlı bir cəhd hiss olunur.
Musiqi baxımından isə maraqlı bir qarışım var. Maks Martin və “Shellback” 60–70-ci illərin pop/rok ruhunu alboma gətiriblər. Dinləyərkən sanki “Fleetwood Mac” və “Jackson 5” havası eşidilir. Eyni zamanda gənc pop ulduzların təravətli üslubu da hiss olunur. Mənim kimi bir qrup dinləyici bu qarışımı çox bəyənir, bəziləri isə “çox nostalji, az yenilik” deyə düşünə bilər.
Ümumilikdə deyə bilərəm ki, “The Life of a Showgirl” Teylorun ən güclü albomu olmasa da, cəsarətli addımlar atdığı bir işdir. Bəzi parçalar dərhal ovsunlayır, bəziləri isə sadəcə doldurucu rolunu oynayır. Amma mənim üçün əsas olan odur ki, Teylor yenə risk edir, fərqli hekayələr danışır və bizi başqa bir obrazla qarşılayır.
Svift illərdir sübut edir ki, o sadəcə mahnı oxumur, həm də hekayə danışır. Bu albom da həmin hekayələrin bir hissəsidir – bəzən parlaq, bəzən zəif anlarla. Amma hər halda onu maraqlı edən də budur: hər dəfə yeni bir obrazla qarşımıza çıxmaq. Siz də fikirlərinizi sosial şəbəkələrdə bölüşməyi unutmayın.